عشق در ادبیات ایران

نخستین بار گفتش کز کجایی بگفت از دار ملک آشنایی
بگفت آنجا به صنعت درچه کوشند بگفت انده خرند و جان فروشند
بگفتا جان فروشی در ادب نیست بگفت از عشقبازان این عجب نیست
بگفت از دل شدی عاشق بدین سان بگفت از دل تو می‌گویی من از جان
بگفتا عشق شیرین بر تو چونست بگفت از جان شیرینم فزونست
بگفتا هر شبش بینی چو مهتاب بگفت آری چو خواب آید کجا خواب
بگفتا دل ز مهرش کی کنی پاک بگفت آن گه که باشم خفته در خاک

نیمه گمشده

در جایی از دنیای ما انتظار وجود دارد

برای یک روح تنها، روح تنهای دیگری-

هر کدام یکدیگر را در میان این ساعتهای کشنده دنبال می کنند

و ناگهان یکدیگر را در یک هدف مشخص می یابند

سپس با هم یکی میشوند – همانند برگهای سبز با گلهای طلایی

تا تبدیل به یک زیبایی شده و کامل شوند

و شبهای تاریک زندگی پایان خواهد یافت و راه

به سوی آینده ای  ابدی گشوده خواهد شد.