یه جورایی ... !؟

گاهی شناخت اینکه به پایان دوره ای رسیده ای آسان نیست . ادامه می دهی ، می کشانی و میکشی  

سرت را گرم میکنی ، اعتنا نمی کنی اما در بطن خودت می دانی که ... 

مدتهاست به انجا رسیده ای . 

دیشب بلاخره تصمیم گرفتم کرکره ی کافه رو بکشم پایین ، میز ها را گرد گرفتم و صندلی ها را رویشان چیدم 

آرزو ها و خاطرات را باز مرور کردم و در دفتر خاطراتم نوشتم 

دیگه وقت رفتن بود 

ولی یه حس خاصی داشتم 

انگار کافه ، میز ، صندلی ، ... می توانستنن حس کنن 

یه لحظه انگار کافه ی که 5 دقیقه بود بسته شده ، سالهاست تعطیل شده 

باز هم مثل همیشه نتونستم  

خیلی خوشحالم که هنوز کافه دل من حتی بازه 

حتی با اینکه دلی واسم نمونده