تنها قدم می زنم

پارک ، مسجد ، خیابان ها و همه و همه چیزو همه جا رو زیر پا می ذارم.
چقدر پام درد می کنه و خسته ست.اما دیدن فضای به این قشنگی ترغیبم می کنه که بازم بیشتر و بیشتر قدم بزنم.
گفتم فضای زیبا.آخ که دلم لک زده واسه یکم قدم زدن توی این هوا با یه دل خوش.حتی ۱ ثانیه همون ۱ ثانیه معروف که خاضرم زندگیمو براش بدم.

راه می رم و با خودم حرف می زنم چقدر خل و ضع شدم.می خندم ..گریه می کنم....بی تفاوت می شم....همش عرض ۱ ثانیه.........
صدای خنده بچه ها می یاد.گل کوچیک بازی می کنن.سرمو می چرخونم و واسه یه لحظه زندگی رو می بینم.یه عده پیر مرد که گوشه گوشه پارک نشستن و حرف می زنن.بچه هایی که بازی می کنن.دلشون خوشه ها....!!!
اما من ..اما واسه من......
اونا می خندن..مهم نیست.....
حرف می زنن ...مهم نیست.....
مهم نیست...مهم نیست...
هیچی دیگه برام مهم نیست.......
دیگه هیچ صدایی نمی شنوم!انگار گوشام گرفته گرفته ست.فقط صدای ضجه می یاد.صدای گریه می یاد.
چقدرم آشناست!!.....
این منم!
منم که دارم از درون گریه می کنم!
اخه یه دنیا دلم پره
از همه کس ....... همه چیز ........
از این طرف خوشحالم
اره خوشحالم  ،  که اخر تونستم یه مونس ... یه همدم .... شایدم یه فرشته که اومده منو از تنهایی نجات بده
ای کاش اینا خواب نباشه
دوس دارم باز هم بنویسم 

ولی مثل اینکه خودکارم داره تموم میشه 

راستی می خواستم بهتون یه چی بگم ولی میبینید که دیگه رنگ نمیاره 

اگه تونستید بخونیدش بدونید که دوستون دارم