شبی بر من ببار

اون شبی که دیگه فهمیدم برای همیشه عشقم رو از دست دادم تنها جمله‌ی که با خودم تکرار می‌کردم این بود “حالا من چیکار کنم” شاید صد هزار بار این جمله رو تکرار کردم با خودم و ته‌اش هیچ جوابی نداشتم بدم به خودم جز سکوت اون روز شرمنده خودم شدم از بس که غمگین و ناراحت بودم برای غم از دست دادن عشقم که پاک بی‌خیال جواب دادن به خودم شدم گذاشتم زمان یه چیزهای رو برام حل کنه هنوز هم که می‌رم تو فکرش بهش می‌گم “حالا من چیکار کنم بدون تو” ولی باز هم جوابی ندارم که به خودم بدم.

همون شبی هم که فهمیدم دیگر هیچوقت تو را نخواهم داشت، بماند به چه دلیل باز هی با خودم تکرار می‌کردم “حالا من چیکار کنم” و باز هم جوابی نداشتم که بدم هیچی، تو هم جوابی بهم ندادی، بماند که منم توضیحی نخواستم که آنقدر همه چیز مشخص بود که نیاز به توضیح نبود،اون شبم باز من شرمنده خودم شدم، آنقدر شرمنده خودم بودم که خجالت می‌کشیدم به خودم بگم صبوری کن یا به خودم دلداری بدم، از بس که بنظرم عمق فاجعه غم‌انگیز بود و هست هنوز از غم‌انگیز بودنش هیچی کم نشده فقط این زمان باعث شده که من یه کمی آورم‌تر بشم و بپذیرم که یه زمان‌های مثل از دست‌دادن آدم‌ها چه وقتی که دوست داشتن  اونها از ما جدا می‌کنه و چه وقتی که زندگی کاری نمیشه کرد جز اینکه هی با خودت تکرار کنی “حالا من باید چیکار کنم” و جوابی نداشته باشی که به خودت بدی جز سکوت.