پارک ، مسجد ، خیابان ها و همه و همه چیزو همه جا رو زیر پا می ذارم.
چقدر پام درد می کنه و خسته ست.اما دیدن فضای به این قشنگی ترغیبم می کنه که بازم بیشتر و بیشتر قدم بزنم.
گفتم فضای زیبا.آخ که دلم لک زده واسه یکم قدم زدن توی این هوا با یه دل خوش.حتی ۱ ثانیه همون ۱ ثانیه معروف که خاضرم زندگیمو براش بدم.
نمی توانم به تو بگویم دوستت دارم
زیرا به چشم خویشتن دیده ام که این کلمه
چون زنان آوازه خوان سنگ فرش خیابان ها را پی می گیرد
و در میدان های بزرگ شهر چون روسپیان به هوس آلوده
و چون جذامیان از شهرها می رانندش
تصمیم بر آپ نداشتم اما یه حرفایی تو دلم بود....که اینجا بهترین فضا برای بیان است.
خدایا به سویت نماز می گذارم
حتی اگر در تمام صحنه های آفرینش و در همه پهنه ی خلقت ، هیچ کس و هیچ چیز جز "من" و "تو" نباشد.
حتی اگر نه تضادی باشد و نه قدرتی...
نه خالقی باشد و نه مخلوقی...
نه ضرورتی باشدو نه وجوبی...
ادامه مطلب ...